اخبار سایت
آرشیو
شماره پنجم نورهان خرداد 1391 (32)
شماره ششم نورهان مرداد1391 (36)
شماره هفتم نورهان آبان 1391 (25)
شماره هشتم نورهان دی 1391 (39)
شماره نهم نورهان بهمن 1391 (41)
شماره دهم نورهان اسفند 1391 (15)
شماره یازدهم نورهان اردیبهشت 1392 (17)
شماره دوازدهم نورهان مرداد 1392 (14)
شماره سیزدهم نورهان مهر1392 (17)
شماره چهاردهم نورهان دی1392 (19)
شماره پانزدهم نورهان فروردین 1393 (31)
شماره شانزدهم نورهان تیر 1393 (17)
شماره هفدهم نورهان مهرماه 1393 (29)
شماره هیجدهم نورهان دی ماه 1393 (18)
شماره نوزدهم نورهان خرداد1394 (31)
شماره بیستم نورهان مهر 1394 (29)
شماره بیست و یکم نورهان فروردین 1399 (45)
شماره بیست و دوم نورهان مهر1399 (31)
شماره ی بیست و سوم نورهان آذر 1399 (47)
شماره ی بیست و چهارم نورهان بهمن 1399 (82)
شماره ی بیست و پنجم نورهان فروردین 1400 (48)
شماره ی بیست و ششم نورهان خرداد 1400 (45)
شماره بیست و هفتم نورهان شهریور1400 (47)
شماره بیست و هشتم نورهان آذر 1400 (75)
شماره بیست و نهم نورهان خرداد 1401 (26)
شماره سی‌ام نورهان دی 1401 (29)
شماره سی و یکم نورهان آذر1402 (39)
شماره سی‌ودوم نورهان شهریور 1403 (50)
تقویم
جمعه ، 11 آبان ماه 1403
29 ربیع‌الثانی 1446
2024-11-01

دوام را چرا بیاورم

                                       
                                           معصومه فتحی




 

1

دوام را چرا بیاورم
روانی عبور از حدقه
ی گوش را چرا بیاورم
ای سودابه
ترین روندهی نور را از لالهی چشم چرا بیاورم
منارهای دوان از اقصای این میان در لمحه
های متعدد         دوان را چرا بیاورم

چرای نور بر فراز عبور می
کنم و قد از میان نخل کِل میکشد
: چه روز تنی آب می
رود
که حادثه از پرنده
های حواس در گذار از منارهای دوان   
قصاص
را موذیانه بر گنبدها برافرازند
از این جای دل کندن از تو زیبا !
که منحنی
های آن ورِ جانَ ت به لب نرسیده مچاله میرود
حالا بیاوران دوام را از چرا؟!  

چرا بیاورم؟!
از باورشان کتیبه
ای که میتپد هنوز تا ابد باروت میپاشند به روت
و لوط که قنوت از دستان رباید   تا نِیل به کتیبه
ها نماز به پا بَرَد
تارکوع، سجده روانَ د    تارکوع، سجده روانَد    درون را  بپاشند به بَرَهوت
و لوت یان از بیت المقدس در اغتشاش قاری ها      عصا زنان می
تابند بیرون  
روانِ پروانه روانی ربایند که دُورزنان  می
رواید از گَوَن
ای ماهِ نگاه! 
تو هم صدا، که از کدورت عبور جانوران
جانِ بریده
ی نور   لاله میرود
که همواره سمندران بر کِتف
های جا مانده از روز
در تلاقی ارتفاع برافروخته از نخاع     از  بر آیند
از من بگو به آوران!
چرا باز از سر بیهوده را سرباز بیاورند؟!

: حالا که ماه  به چاله
ی راه میافتد  
صدایش به شکستنِ دل    گرم   
و
ماهمیشکندناترسا ازاینجایِ   دل اِییی!  دل اِییی! 
نگاه!   از نگاه هم انگار  لَحَم می
بارید!

پس دوام را دوان چرا بیاورم؟!

: زیبای بریده از حادثه به میان!
کی این کابوس سر را می
کشد از پیشانی زمین
به سودای رونده از سر در لمحه
های نیلگون
با من بگو:
چرای دوام از اقصای این میان دست می
زند پا را
که لاله را بنشاند


 

 

2



بوم در گلوی سینهام از گردابی کبود‌‌ سر از آشیان      بیرون
و سِر در تیزِ چشمان
اش      خیز
از
تومیپرسم
موهای
قلمِ مویم‌‌ به‌‌ راهِ قرارشانههایمان    کشیده به گِرد آنه باد
کجای
‌‌اینتنیدگی شیانِسینهامبشود؟

آنجا که قامتِ گردباد
پسبکشد    پا را از میان شانه هایمان

حین
همین میان      تو  روبوم   رویان
حالا
‌‌ نه همین ما    که رویابان  رویان
وقتی
سایههای سهپا روبه بنبستِ خیابانها     که‌‌ به پوزهها  زوزههایند
صدا
از بالهایمان میبرند       نه!

همین
‌‌که نیستی       نیستی تو        چندان ببینی
چگونه
تیز را سینهکشان بر گلوی ‌‌سینهام بریده میبرند
تا رویای
بال را رویاروی پنجره    راه راه    راه بِبَرند

صداها
از جنبوجوش‌‌ سرسرای یالهایت   یارانند  بریدهیار
تا
دستبهدست‌‌ سطح صدا را سوار بر تجاوزسدهایسکوت     در خیابانها بروانی‌‌
لال
در قیام گلوی تو قیامت لاله شود

ای
لحظهیلیلی‌‌سایهها  میان‌‌رویایرویمان    قطار!
سوت را
کشیده میشوی که کدام ایستگاه کوه بشوی؟

آنجا که قامتِ گردباد
پسبکشد  پا را از میان شانه هایمان

اگر
چه‌‌ گردباد از گلوی گرگ قامت میشود  
و دست به دست لا به لای موهایم را نمی
روانی   برویان!
بجنبانم   تنم   بجوشانم  منم   دست
نکش  بخیزان!
که بوم در گلوی استخوان
‌‌ ناله رویاند





ثبت نظرات


موضوع
نام و نام خانوادگی
ایمیل
شماره تماس
وبلاگ یا سایت
توضیحات