عنایت سمیعی
چنانکه میگویند، چل سالگی سن و سالی شاعر کش است، امّا برای بعضیها، از جمله مسعود احمدی، آغاز چلچلی.
دفترهای شعر او از سال پنجاه و نه (سیوهفت سالگی شاعر) به چاپ سپرده
شدند و او از آن زمان تا سال هشتادوسه، نُه دفتر شعر و دو مجموعهی
گفتوگو در کارنامهی خود دارد که به اغلب احتمال آثار تازهاش در چماق
ممیزی گرفتار است.
مسعود احمدی در آغاز شاعری بود انقلابی، امّا دیری نپایید که دریافت انقلابیگری تمام وقت ناشی از ایدئولوژیزدگی است.
او که همچون بسیاری از شاعران هم نسل و اسلاف خود دل به سودای تغییر
جهان سپرده بود، از حیطهی عواطف غلیظ خارج شد و به تغییر دکوراسیون
آپارتمان پیشکشی بسنده کرد. جابهجایی اسباب و اثاثیه در شعرهای دورهی
اخیر او به دلیل خانهتکانی روح است.
مسعود احمدی راه دراز شاعری را گام به گام با عرقریزی ذهنی آمده، فراز و
نشیبهای بسیاری را پشت سر گذراده و چون تاکنون اعلان بازنشستگی نکرده،
ناچار است با مشکلات تازهی شعر خود دست و پنجه نرم کند. نگارنده در این
یادداشت قصد آن ندارد که وارد جزئیات شعر او شود، از این رو خود را محدود
میکند به بیان نکاتی کلی درخصوص شعر وی، بیذکر مثال، با این تلقی که
خوانندهی یادداشت شعر او را میشناسد.
شعر مسعود احمدی مشتمل بر دو دوره است. دورهی نخست شعر او، از دفتر زنی
بر درگاه (سال 60) آغاز میشود و با دفتر بر شیب تند عصر (سال 76) خاتمه
مییابد. مسعود احمدی در این دورهی شانزده ساله از نهالی خُرد، درختی
پرمیوه به بار آورد که تحسین اهل نظر را نیز به همراه داشت.
موفقیت او در این دوره به تعادلی شاعرانه برمیگردد که وی بین انزوا گزینی مطلق و جمعزدگی برقرار کرد.
دورهی دوّم شعر مسعود احمدی که با دفتر برای بنفشه باید صبر کنی (سال
78) شروع شده و تاکنون نیز ادامه یافته، نوعی زندگینامهی خود نوشته است
که با صدای بلند، افکار، اتفاقات و «زیست جهان» او را به گونهای عینی
روایت میکند. محورهای روایی او زن و شیاند که به رغم انزواطلبی شاعر و
زبان خود ویژه و مقید به سبک، اگرچه گفتمان مسلّط را ملغی میکند، تلقی
جامعه را از زن و شی را به تعلیق درنمیآورد، بلکه به آن مهر تایید میزند.
***
مسعود احمدی شاعری است اهل آزمون و خطا که مدام به تغییر میاندیشد و
دوره به دوره خواننده را غافلگیر میکند. با این سوابق سوءانتقال او را به
دورهی سوّم، انتظار میکشم.