کوروش همه خا نی
من یاخته ها ی
مهربانی وعزم ِجزم ات را
در پلکیدن ِ لب ها
در لرزش نگاه در
نگاه : تیک تاک زدن
آنچنان
در قلب زمان فرو برده ام
که باورم می
شود بعدِ من
هیچ یک
بوی ِ گندم ِ تن ِ مرا نمی دهد
که دانه دانه
توی گندم زار ِ حاصل ِ تن ات
شخم زده است
با آب ِ لبت چشم ات بمالان
آتش
فشانِ مردمک ات دیدنی ست
هنوزکی
نمی گذارم یک
دانه
از ساقه ی گندمکت
کم کنند
اما چه کنم
از این یک دسته ابر
عینهو
لُختی گیس ات
قلم موی
گندم در دست
شاعر تر می کند