آتوسا قدیمی
این یک نقد نیست . پرداختن به «مادرد» است از زبان بیمار نه از نگاه طبیب. مرجع و
رساله ای هم نبوده که زیر نسخه شماره کنم . بهانه ، تنها آشنایی غریبی ست که پیش
از مرگ ، با مؤلف داشته ام . حالا ، بیماری در من به مادرد مبتلا ست. شاید هم
مرده ام ولی مرگ من ، ادامه ی زندگی ست
چرا که مردن گاهی خوب است
اما نه برای همیشه
نفله ام از نه
خسته ام از برگشت
کاشکی نباشد خانه
و پشت در نگاهم دارد
علی عبدالرضایی شاعر پشت در هاست. چه این سوی در برای آن که مخاطب را به خود آورد،
چه در سوی دیگر برای آن که از خود بیرون مان کند . ولی همیشه دری هست . دری که نمی
دانی انتظار آمدن کدام خیال بر پاشنه اش می چرخد. خیالی که برای مان آشناست ، ولی
با عبور از درگاه شعر انگار غریبه است . عبدالرضایی با غریبه ها آشناست، وبااینکه
از فرط غریبی در همه چشمها غریبه ست ولی غربتی نیست . کوچ می کند ولی نه کولی وار
. با کلام ناله نمی کند ، می خندد. به غربت ، به زندگی و به مرگ که خواهرانه منتظر
است
روی بدنش دراز بکشد
می کشد . ولی او برای آن که بمیرد به حضرت یک علاقه محتاج است
علاقه به زنی که نیست و در این غیابی که حاصل شده ریشش را زده که چشمی با تو داشته
باشد
نیستی که !
پس بیشترین درد در مادرد مال مادر است نه مهرو که این بار ، این سمتی تر ، جایی که
همه ایرانند سرنوشتش را چاپ می کند
آن طرف دنیا
مادری هم اگر داشته باشی مادری در آن طرف دنیاست که هنوز به خوابت می آید تا خواب
هایت را ببیند.
این بازی با زبان است ، ولی زبان بازیچه نیست . بازی در زبان علی شطرنجی ست که
برای جا به جایی هر مهره اش ، فکر مصرف می شود . شاعر ، تنها وقتی تن به این بازی
می سپارد ، که بداند خواننده را در انتها مات می کند . عبدالرضایی با زبان ، بازی
می کند ولی زبان باز نیست. هرگز ندیده ام شعر را با فریب فریبا کند . و بعد به
فریبا ، بدل های بنجل بیفزاید تا غالبش کند. در کلام علی تزیین ، در خدمت اندام
شعر در آمده ، دل می برد. چون شعر همیشه برنده است. و این برنده لزومن فروتن نیست.
شعر بازنده نیست حتی اگر شاعر باخته باشد . دل را ، خانه را ، زندگی را . چرا که
دوستانی که دوستش دارند
همه می دانند
که علی کسی را دو دستی دوست ندارد
جز شعر که همه چیز را فدایش می کند، کرده ست!
این ها را نمی نویسم چون علی برای من برادرد ست ، شعر ، تک فرزند خانواده است که
با کسی هم خانواده نیست. نه وقت داشتیم نه فاصله، که با تعارف پرش کنیم. همان
روزها که سی و سه ساله با لندن سوار قطار می شد، و هفتاد ساله مردی در پرلی
پیاده!
مادرد را فهمیده بودم که مربوط به این سال ها و سن علی ست. شاعر در این شعر ها
دیگر هفده ساله نیست . شاید برای همین ، مادرد برای من امن ترین کتاب عبدالرضایی
ست . امنیتی که می دانم ماندگار نیست . چون همیشه باید
مثل شعری که باید دوباره بنویسم
از اول شروع کنیم
ما که آخر نداشتیم
بهتر نیست که برگردیم به ابتدای شعر
؟ جایی که اول نداشته ایم
این جا دایره ، فقط فرمی برای شعر نیست، دایره فرم زندگی ست که در سطرهامان پیچ می
خورد.
این نسخه را هم من
پیچیده ام برای خودم
شما خط بزنید
و در دختری که آخر این شعر زمین می خورد
اگر خواستید
خانه ای درست کنید
