وحید پورزارع
آنچه " مادرد " را به نیروی بزرگ کلمه و
زایش شعر ( شعر حقیقی ) آبستن می کند حرکتی به سمت من و تو نیست ... به سمت ماست .
این مایی که در تقابل عناصری درونی طعنه به بیرون می زند
و می شود علی عبدالرضایی ...
کشفی حیرت انگیز از پتانسیل کلمه ... انگار سونامی ست شاید در کلمه که به خیابان آمد و بعد به خانه
و دوباره باید برگردد به خیابان که معنای شورش بگیرد که بی شک جز این نیست "
شورشی "
از اشاره به صفحه صفحه اگر بگذریم چیزی به خودمان
اضافه نکرده ایم که در کلیت ارگاسمی از واژه ست در هر شعر چیزی می چسبد به چیزی که
آن چیز خود خواننده ست انگاری پیک اول تا آخر که بلند اگر بشود از جا ، می شود مست
و پاتیل شعر که شاعرانه تر است .
تلو تلو خورانی در ضیافتی به نام شعر
نباید تمام می شد .
نخستین مونولوگ هر مخاطب باهوشی که دارد با شعر دست و
پنجه نرم می کند و شکست می خورد ...
باشد همیشه این شکست ها که عین پیروزی ست .
کلمه ای که دارد از سر و کول خواننده بالا می رود و
سنگین است ... سبک می کند حال و احوالت را و خوشحالی می آورد و خنده که شاعر کاری
جز این بلد نیست . یعنی نباید بلد باشد .
قدم زدن در این فضا هوای تازه است که می کشی به درون
و بر می گردانی دوباره بازدمی که " مادرد " است .
کاش می شد نمودار احوالات را کشید و آن خط فرضی خنده
را در هر شعر این کتاب یا عکسی از هاله های شعر آگین به دور آدم .
نه... نمی شود این کتاب نباشد .
به وقت کسل کننده ی خوانش آمد و تزریق درست کلمه بود
.
سفرنامه نیست ... خود سفر است که شعر " بلد
" است و " راهنما " اگر بخواهی بروی که می کشاندت به جایی که می
خواهی . این پُر خطرترین سفر است ، بی خطرترین سفر
اگر نخواهی از دست داده ای تصاویری شگرف از پنجره ای
که چشم ها خود شعر می شوند و همذات پنداری تو با " مادرد" ی بزرگ .
خواندم ، می خوانم و باز خواهم خواند ... و تنها
تزئین کتابخانه نیست که خود کتابخانه است بزرگ در حجمی از شعر و شعور ...
درود به شاعر ... به شعر و جهانی که ساخته می شود ...
جهانی که مهربان است ... دوست می دارد و دوست داشته خواهد شد ...
همین بس که بیش می تواند پس باشد برای آنچه خواندم
... برای آنچه مرا خواند ...
دورد علی عبدالرضایی
درود " مادرد "
