سعید محمد حسنی
(چهار دریا اَشک)
دریای اول/ آفرینش
با گریه می گریزم از آبی موهایم، سفید و کف آلود
با سرنوشت چه کنم؟
که خدا در پایان روز شش ام، مادرم آفریده بود از
اول
چشم باز کردم و مادر بودم
خدا
نفسی پاشید و زمین چرخید و خشکی ها سربرآوردند
مادر بودم ، اما لب های باز خنده های پارس ام
گوشواره ی پرسیکا، پرسیکا در گوش های دخترانگی ام بود
چه سلسله ها، چه بادبان ها که بر پوستم
برافراشتند
شاهان یک شبه و پیامبران هزار ساله از تنم خوردند
منم و یک دانه دخترم
در آغوش بازم خفته است دخترکم، گربه ملوس ام!
**
دریای دوم / تاریخِ جغرافی
اردنگِ شاه صفوی از گمبرون
بر کفل کشتی های پرتقالی بود
که بندر به نامش زدم: بندرعباس
و از اجنبی، تنها نی انبانی جا ماند برای تنهایی بچه های دخترم- سیاه سوخته
های زیبایم-
مادر
بودم در غصه های دخترم
گوشتِ دم توپ گردن کلفت ها،
عروسِ خون بسِ خواجه ها و میزهای خیانت و
قرارداد
کبودی گونه اش از گلستان و اشک می پوشم
مادرم من ، دهان تلخ اش از عسل های عسلویه شیرین
نکنم، چه کنم؟
دخترکم با استکان تلخ ترکمانچای قهوه قجر بنوشد و شروه نخوانم؟
-
رودم!..
رودم!.. اروند رودم!...
ای نسشته به گل های خط القعر! تنِ نیمه شده در تالوِگ!
با رقص دامنم امّا از شروه پا می شوم که
دختر بخندد
-
هله دانم!..
هله دانم!.. آبادانم!..
من مادرم
دایه نیستم برای لنده هورها
برقع پوشم
برای ناوها و ملوانانِ هیزِ چشم آبی
چینِ خاک گرفته ی دامنم را هم نمی گذارم عربی برقصد.
**
دریای سوم / جغرافیِ تاریخ
بگو به بیگانگان بی سایه و
همسایگان حسود :
برای تنها دخترم است که می رقصم
با آغوشی گشوده
از انگشت کوچک دست چپم، گواتر
تا انگشت اشاره دست راستم، خرمشهر
بخند دخترم! بگو به همه :
من لنگه ام میان گیتی و بندرها
ریگ ام به کفش های اجنبی
کیش ام به چشمِ پلشتِ شاهانِ قلعه نشین
بر قشرِآبیِ گونه ام خال سیاه، قشمِ است که دلبر است
دل است، دلوار است خنده های لاوَر و رَمله
ام
نفس ام بوی خوشی است به شهرها
بوشهرِ شعرهای عاشقانه ام.
دیرم به
دیّر از دورها
مقام گرفته ام از فایض و مفتون و آتشی
که نانِ برشته از تنور خمیر خورده باشم و
نمکدانِ خنده های دخترم نشکسته باشم.
می رقصم در بندرهای عجمی ام
در پولک های پیراهنم که چشم شیوخ خیره کرده
با سه قلوهای دخترم: تنبکِ تُنب ها و
یزله ی ابوموسی
عُقده ی آن که عقال به سرم کنند عقیم شان می
کند!
با بادهای شرطه کل می کشم بلند تا خارک و چارک و جاسک
گریه ام،
به بی گناهی گاوبندی و کنگان و گناوه بود
لال ام به لالایی لاوان و لارک
بوسه ام
به شوری معشور
هرمز به گلوی خشکم آب خنکی است
وقتی که لاف می زنم به لافت و لهجه ی دولاب
گیسو سفید کرده ام از سرخی گونه ها و مردمان
گمنامم
سبزِ سبزم از مروارید چشم های روشن ام از
باسعیدو تا بندر سوزا
خسته از خواب های تاریخی ام
لمیده ام به شرجی دیلم و لنج های هندیون
دختر بخند! برای مادر پیرت که خسته است
رقص ام
تمام شد...
اسیر کافر باشی و مادر نباشی.....
**
دریای چهارم / مادر هفت دریا
قدیم ترین آبگیر جهانم مادر هفت دریا
تن ام فارسی است گرمِ گرم
که دستِ پلشتِ پتر با قندیل انگشت های یخ زده خشکید در وصیت سرد تزاری اش
و حسرت آبِ گرم من .
کف آلود
در موج های جوانی ام فارسی
خندیده ام
با گوهرها و درخشش ماهی هایم :
میگوی ابروهایم، شوریده
ی چشم هایم، حلوای لب هایم
صبور سینه ام.... صبور سینه ام
دخترکم بخند! ایرانِ دلبندم
بد نبینی مادر تا من بلا گردانتم
خیالت تخت
دختر را هم اگر به بیگانه بدهند
مادر را نمی شود فروخت./