اخبار سایت
آرشیو
شماره پنجم نورهان خرداد 1391 (32)
شماره ششم نورهان مرداد1391 (36)
شماره هفتم نورهان آبان 1391 (25)
شماره هشتم نورهان دی 1391 (39)
شماره نهم نورهان بهمن 1391 (41)
شماره دهم نورهان اسفند 1391 (15)
شماره یازدهم نورهان اردیبهشت 1392 (17)
شماره دوازدهم نورهان مرداد 1392 (14)
شماره سیزدهم نورهان مهر1392 (17)
شماره چهاردهم نورهان دی1392 (19)
شماره پانزدهم نورهان فروردین 1393 (31)
شماره شانزدهم نورهان تیر 1393 (17)
شماره هفدهم نورهان مهرماه 1393 (29)
شماره هیجدهم نورهان دی ماه 1393 (18)
شماره نوزدهم نورهان خرداد1394 (31)
شماره بیستم نورهان مهر 1394 (29)
شماره بیست و یکم نورهان فروردین 1399 (45)
شماره بیست و دوم نورهان مهر1399 (31)
شماره ی بیست و سوم نورهان آذر 1399 (47)
شماره ی بیست و چهارم نورهان بهمن 1399 (82)
شماره ی بیست و پنجم نورهان فروردین 1400 (48)
شماره ی بیست و ششم نورهان خرداد 1400 (45)
شماره بیست و هفتم نورهان شهریور1400 (47)
شماره بیست و هشتم نورهان آذر 1400 (75)
شماره بیست و نهم نورهان خرداد 1401 (26)
شماره سی‌ام نورهان دی 1401 (29)
شماره سی و یکم نورهان آذر1402 (39)
تقویم
جمعه ، 10 فروردين ماه 1403
20 رمضان 1445
2024-03-29
آمار بازدید کننده
افراد آنلاین : 262
بازدید امروز: 1430
بازدید دیروز: 13187
بازدید این هفته: 14617
بازدید این ماه: 100223
بازدید کل: 14675338
فرم ارتباط


موضوع
نام و نام خانوادگی
ایمیل
شماره تماس
وبلاگ یا سایت
توضیحات



مثل برگ زرد ميريزد زمين اميدهام

                                        
                                               پانته آ صفایی



 

يك به يك دارد حقيقت ميشود ترديدهام

مثل برگ زرد ميريزد زمين اميدهام

 

سرزمين موجهاي بيقرارم، هر غروب

توي تشتي سرخ ميغلتد سر خورشيدهام

 

درد من كهنه است يك عمراست مي افتند با

اره هاي خوني ضحاكها، جمشيدهام

 

رفته اي و... گيسوي مجنونشان را ريختند

عاقبت بر دوش جوهاي خيابان، بيدهام...

 

(كاشكي پيغام گير صوتيت روشن نبود!

من كه ميدانم نميترسي از اين تهديدهام!

 

من كه ميدانم نشستي روي مبل راحتي

هي غلط ميگيري از سين هام از تشديدهام!

 

من كه ميدانم برايت لكنت من مسخره است!

ميخ ميخندي به بغ بغضم به تأ تأكيدهام...)

 

نيستي... من شمع روشن مى كنم در هفت سين...

عصر عاشوراست بعد از تو تمام عيدهام

 

قصه هايم از نفس تنگي به اغما رفته اند

شهرزاد خسته اي در عصر دي اكسيدهام

 

 

شعر دوم


در خلوت پامير حاﻻ هفتصد سال است تنها صداي زوزه هاي باد مي آيد

يك زن كه آنيماي يك قوم فراموش است هرشب درون غار دارد سنگ ميزايد

 

اين زن كه آنيماي يك ايل است ايلي دور (مردان دسته جمعي خوابيده در يك گور)،

بانوي عرياني كه در عريانيش مستور، بايد طلسمي كهنه را در خويش بگشايد

 

بايد خودش فانوس باشد پيش پاي خويش، اين زن كه با ته لهجه ي هند و اروپاييش

با آن نگاه شرقي پيوسته پرتشويش، بايد شب خاموش را تنها بپيمايد

 

در خلوت پامير و در درياچه ي آرال يك زن كه مادر نيست، حاﻻ بعد صدها سال

در زير نور ماه دارد ورد ميخواند چون امشب اين زن، اين زن اسطوره اي بايد...

 

زن نيست!... گويا مادياني خسته از گله است، كه چشمهايش را كسي با بوسه اي بسته است

 

يك ماديان چابك اما پير... خيلي پير! كه هفتصدسال است تا در سينه ي پامير

 

در غار يالش را به سنگي تيره ميسايد

در غار

يالش را

به سنگي تيره ميسايد...

 

 







ثبت نظرات


موضوع
نام و نام خانوادگی
ایمیل
شماره تماس
وبلاگ یا سایت
توضیحات