کلمه در چینش رویا
( مروری بر مجموعه
شعر اقلیم داغ از رویا تفتی )
دریافت های بی واسطه
ی شاعر نقطه ی عطفی برای درک هستی شناسی می باشد که می تواتد جهان بیرون را در
کلمات بازنماید. گسترش زبان در نمود متن با رمزگشایی و نگاه شناخت شناسانه ی مخاطب
منجر به گشایش و التذاذمی گردد ، که اصل خوانش را در قبال خواننده در بر می گیرد .
چنین رویکردی در شعر با توجه به ابزار آن میسر نمیگردد مگر اینکه شاعر با تمام
دغدغه های زیستی خود رابطه ای تنگاتنگ داشته باشد و ذهن و قلم خود را در ثبت وقایع
پیرامونی بهمراه آن شاعرانه در خود درونی کرده و رابطه ی عناصر شعر را با اشیا
پیرامون حفظ نماید . شعور یکپارچه ای که
در درک تالم هستی در آثار رویا دیده می شود قابل ملاحظه است و از نفوذ و انسجام
حسی و شناختی برخوردار است . بطوریکه شاعر را مدام در چالش با عناصر عینی پیرامون
خود در آورده و با توجه به ارجاعاتی که در متن بوجود می آید نشانه ای از تشخص
کلامی و رفتاری شاعر در قبال هنجارهای پیش رو ایشان می باشد . این شعور فراتر از
جنسیت عمل می کند و نقطه ی اوج شناخت وی را فراهم می سازد. اگر به گونه ای به نقد
جنسیت در متن شاعر بپردازیم ، که البته این نگاه طبیعی می نماید زیرا برخوردهای
متاثر از ندامواره ی این جنسیت جزیی از الزامات طبیعت می باشد که در نگاه شاعرانه
نفوذ دارد وبنا به موقعیت مکانی ، جنسیت و سیاست دو عنصری که در موقعیت کنونی نمود
عینی دارد و منجر به تکامل در بستر اجتماعی و فکری خود می گردد .
رس بودم کاش
آب می مکیدم و بیشتر
از وزنم
صلب می شدم
رز بودم کاش
تیغ بالا می آوردم و
به تعداد لبهایم می خندیدم
ای کاش کهکشان بودم
باشکوه می نمودم و از
قضا
یک ستاره هم نشدم
تا هر چه دورتر و
دیرتر و از قضا
روش تکثیرم خوابانیدن
است / و راه از میانه بر داشتم ص 14
مکاشفه ی شاعر با
وانموده های تجربی خویش منجر به فضاسازی می شود که عناصر گوناگون را در بطن خویش
به چالش در می آورد . این چالش نوستالژیک با پشتوانه ی اندیشگی خود به ارجاعاتی
دست یافته که می تواند کلمات را در چرخه ی حسی خود نمودار کند و خواننده با هر بار
خوانش به رفت و برگشتی در متن برسد .
رفته بودم سر ریشه
هایم که رفته بود عقب
چشم ها یکسان شدند
برایم
و دست های دوروبرم
یکسان
نمی شود / ضربه
ای که انتظظارش را داشته باشی
کاری نمی شود / شروع
از خودم شده بود
باید تمام می کردمش
به زعم خودم
پرونده ی گشوده تیغ
عمود است
دشت خاطر من شده
گل های وحشی شده خاطر
من
زبان در شعر رویا با
توجه به تشخص و فردیت خود توانسته بسترهای لازم را برای خواننده فراهم سازد تا با
ایجاد کنش از سویه های مختلف در
متن و مفاهیم درونه شده بهره ببرد . شاعر همواره با رهیافت در قالب روایت و ضد آن
سعی در رسیدن متن به ماهیتی متکثر
است ، ماهیتی که به دور از مرکز و هر محوریتی به بازخوردهای بوجود آمده و تعاویل
گوناگون در شعر فکر می کند . شعر
رویا دچار تعقید و پیچیدگی نمی باشد که مخاطب را درگیر پیچ و خم های خود بیندازد و
در خوانش می تواند پل ارتباطی خود را با
خواننده برقرار سازد .البته این به معنای سهل بودن شعر نیست و شاعر با پارامترهای
شعری آگاه و برخورد منطقی شعر را
با توجه به ظرفیت های آن اعمال می کند .
ای تکلیف من با
خودم /
روشن شو ص69
کجا می روی آب
بایست با هم برویم
تو احوالت چطور است ؟
رویا که پیر نمی شود
شکسته می گردد و می گردد
ص92
از دغدغه های شاعر در نویسش می توان به
بازخوردهای اجتماعی وی اشاره کرد که در مناسبات گوناگون به رویت می رسند . این
لایه ها چه در شعرهای بلند و یا شعر کوتاه مانع از لغزش شاعر به سمت موجز بودن
نشده و گاه با تکرار به آسیب شناسی شعر منجر می شود . هر چند این لغزش اندک بوده
اما بخاطر شباهت دایره واژگانی ، شاعر می بایست هوشمندانه تر با متن خود برخورد
نماید تا به دام تکرار نیفتد . مانند شعر دهکده موعود ، گزاره هایی که با ( به
خاطر) آغاز می شود می تواند همچنان در شعر ادامه یابد و به هیچ اتفاقی هم منتهی
نخواهد شد و در واقع لغزش به سمت زبانی شخصی است و شاید مصداق ما به ازایی نداشته
باشد . موج ها رد رشته کوهها دهانه ی
آتشفشان ها هوای سربی و دریای سیاه را رد
می کنند از جنگل ها و بیابانها می
گذرند
پل ها و خیابانها
قصرها و زندان ها ...........................ص73
می توان گفت در این
گزاره ها شعر سیالیت خود را از دست می دهد و یا مصداق بیرونی اش نمی تواند به آن
کمک کند زیرا از مکاشفه به دور می شود ویا خلایی در عنصر عاطفی آن مشاهده می شود .
زیرا تمام این عناصر به مفصل بندی شعر کمک می نماید و نمی توان به مثابه ضربآهنگ
در شعر آنرا متصور نمود .
مثل پشت کوه قاف در
سیاهچاله در فضا محکم باش
نظیر الهه ی نیکی بر
فراز ویرانه های درسدن
باش محکم چون دوستت
دارم
مثل دال در فرج بعد
شدت
مثل بیمار خاص
مثل پرستار بیمار خاص
مثل یک قطره که از
آبشار می افتد عین تگرگ ص30
شعر رویا تفتی می
تواند حامل فضاهایی باشد که دگرگونی حسی و عاطفی انسان امروز را با گذر از گلوگاه
مصایب نشان دهد . شعری که لجام گسیختگی زندگی امروز بشر را که در بطن وقایع
تکنولوژی قرار گرفته در کنار عناصر زیبایی شناسی و استتیک متن حفظ نماید . با
آرزوی موفقیت برای شاعر ....
از جایی که آمده ام
سیب پوستش را فراموش کرده
پوست گوشتش را
و دانه هر دو
مردم غصه می خورند و
خاطره
و اگر بکاری شان
سیب می آورند . ص 139
ا