امیلی دیکنسون

شاعر آمریکائی

متولد : 10 دسامبر 1830 – ماساچوست ، آمریکا

مرگ : 15 می 1886 – ماساچوست ، آمریکا

 او در زمان حیات خود 34کتاب منتشر کرد و پس از مرگش خواهر او 1800 شعر چاپ نشده از وی را یافت .

آثار منتشر شده :

-          Because I could not stop for death

-          چون به دیدار مرگ نتوانستم رفت

-          Hope is the thing with feathers

امید پرنده ای است  

-          I`m nobody, who are you

-          من هیچ کس نیستم ، تو کیستی ؟

-          I measure every grief I meet

-          من همه ی  غم وُ اندوهم را اندازه می گیرم

-          Wild nights, wild nights

-          شب های وحشی ، شب های وحشی

-          Success is counted sweetest

-          موفقیت شیرین ترین است

-          I heard a fly buzz when I died

-            وزوزمگسی شنیدم  وقتی می مردم

-          A bird came down the walk

پرنده ای از قدم زدن افتاد

-          I taste a liquor never brewed

-          من طعم شرابی  را می چشم که کسی نینداخته

-          There is a pain so, utter

-          دردی ست چنان محض

-          I like to see it lap the miles

-          می خواهم ببینم که فرسنگ ها را در نوردد

-          There`s a certain slant of light

-          پرتو نوری هست

-          XLV, before the ice is in the pools

-          45 ،  قبل از یخ در استخرها

-          I felt a funeral in my brain

-          مراسم تدفینی  در مغزم احساس کردم

-          My life had stood a loaded gun

-          زندگی ام تفنگی پُر بود

-          Tell all the truth but tell it slant

-           حقیقت را تمام بگو اما به اشارت  

-          The savior must have been a docile

-          Gentleman

-          ناجی حتمآ آدمی تعلیم دیده  بوده  

-          Dear March come in

-          مارس عزیز از راه برس

-          A drop fell on the apple tree

-          قطره ای بر درخت سیب افتاد

-          That is solemn we have ended

-          به پایان رسیدن مان جدی ست

-          Like brooms of steel

-          مثل جاروهای فولادی

-          Besides the autumn poets sing

-          کنارمان آواز ِ شاعران پائیزی  

-          Two butterflies went out a noon

-          ظهر دو پروانه رفتند 

-          One day is there of the series

-          یکی از روزها

-          We never know how high we are

 هرگز نمی دانیم  چگونه اینجائیم  

-          A lane of yellow led the eye

-          مسیری زرد رنگ  چشم را هدایت کرد

-          There is no frigate like a book

-          هیچ ناوی چون کتاب نیست

-          Color caste denomination

-          فرقه ی کاست رنگی

-           A man may make a remark

-          می توان سخنی گفت

-          The outlet

-          از رده خارج شده

-          Come slowly

-          آهسته بیا

-          It was not death for I stood up

-          مرگ نبود ، زیرا که ایستاده بودم

-          I tie my hat, I crease my shawl

-           کلاهم را می بندم ، شال را می اندازم

-          I sifts from leaden sieves

-          از سرندهای سربی فرو می ریزد

We grow accustomed to the Dark

When Light is put away

As when the Neighbor holds the lamp

To witness her Goodbye

A  Moment , we uncertain step

For newness of the night

Then ,  fit our Vision to the dark

And meet the Road erect

And so of larger Darknesses

Those evenings of the brain

When not a moon disclose a sign

Or star come out within

The Bravest  grope a little

And  sometimes  hit a tree

Directly in the Forehead

But as they learn to see

Either the darkness alters

Or something in the sight

Adjusts itself to Midnight

And life steps almost straight.

به تاریکی عادت می کنیم

وقتی که نوری نباشد

مثل وقتی که همسایه فانوسی می گیرد

تا نظاره گر ِ خداحافظی او باشد

با تردید قدم بر می داریم ، لحظه ای

برای شب که از راه رسیده

سپس  چشم انداز خود را با تاریکی وفق می دهیم

و استوار در جاده پیش می رویم

و مثل  تاریکی های بزرگتر

آن تیرگی های ذهن

وقتی ماه نشانه ای را فاش نمی کند

یا ستاره ای نمی درخشد از درون

کمی شجاعانه تر که می روند

گاهی مستقیم با پیشانی

به درختی می خورند

اما یاد می گیرند که ببینند

تیرگی از میان می رود

یا چیزی در بینائی اش

سازگار می شود با نیمه شب

و زندگی تقریبآ مستقیم گام بر می دارد .

I envy seas , whereon he rides

I envy spokes of wheels

Of chariots that him convey

I envy crooked hills

That gaze upon his journey

How easy all can see

What is forbidden utterly

As heaven unto me

I envy nests of sparrows

That dot his distant eaves

The wealthy fly upon his pane

The happy, happy leaves

That just abroad his window

Have summer`s leave to play

The ear rings of pizarro

Could not obtain of me

I envy light that wakes him

And bells that boldly ring

To tell him it is Noon abroad

Myself be Noon to him

Yet interdict my blossom

And abrogate my Bee

Lest Noon in everlasting night

Drop Gabriel and me.

غبطه می خورم به دریاهائی که او برآن می رانَد

غبطه می خورم به پره ی چرخ ها

ارابه هائی که او را می برند

غبطه می خورم به تپه های کج وُ معوج

که نظاره گرند سفر او را

چه آسان می توانند تماشا کنند

آنچه را که اکیدآ برای من

ممنوع است ، همانند بهشت

غبطه می خورم به لانه ی گنجشک ها

که نقطه چین کرده اند بام دوردست اش را

به آن پروانه ی خوشبخت  روی پنجره اش

به آن برگ های درخت شاد ِ شاد

که بیرون چنجره اش

از تابستان مرخصی گرفته اند برای این بازی

که این گوشواره ی گوهرین

برای من به دست آمدنی نیست

غبطه می خورم به نور که بیدارش می کند

و به زنگ هائی که جسورانه به صدا در می آیند

تا به او بگویند ظهر شده

خودم می خواهم  روز او باشم

با این حال شکوفه ام را از بازشدن منع می کنم

و زنبورم را از مسیر منحرف

مبادا ظهر در شبی ابدی

رها سازد  جبرئیل  و  مرا .